Mediterráneo
Ik ben ook aan de Mediterráneo zee geboren
Ik herinner me dat het strand op een steenworp afstand van mijn thuis lag. S´ winters wandelde we van ons thuis naar de zee, om te spelen, rennen schelpen en kreeftjes te zoeken op het strand. Altijd samen met alle kinderen uit de buurt, samen met onze moeders die al keuvelend achter ons aan liepen profiterend van de eerste, warme winterse zonnestralen die je aan het einde van de ochtend vaak hebt. Warme stralen die je onbewust je hoofd doen opheffen om ze in je gezicht te laten schijnen. Zonnestralen die je verwent zonder dat je gezicht verbrand…
Wij kinderen speelde in het zand, rende rond over het zachte zand, leefde en genoten: De zachte ochtendbries blies in ons gezicht en liet onze haren wapperen. Gelukkig waren we, hoogtepunt van geluk, zorgeloos zoals je dat alleen als kind kunt zijn en beleven.
We gingen verhuizen. Ik was 6. Naar een klein dorpje in het binnenland van Spanje. Ik vergat de zee. Het is makkelijk iets te vergeten wanneer je het niet meer ziet, niet meer kunt aanraken, niet meer kunt beleven. Door de afstand raakte de zee in de vergetelheid.
Jaren gingen voorbij
Maar op mijn 27 verhuis ik opnieuw
In mijn leven was verhuizen van de ene plek naar de andere een constant gebeuren
En ik kwam naar Denia.
Een prachtig vissers dorpje met indrukwekkende stranden.
En terug naar de zee, zonder er naar gezocht te hebben. In het begin stond ik er nog niet zo bij stil. Ik voelde me een vrouw van de wereld en dacht de zee, het strand niet nodig te hebben.
Deed net of de elektrisch blauwe zee in de winter geen indruk op me maakte,
net alsof ik de eindeloze strandwandelingen in de winter me niets deden.
Doen alsof zonsopgang en zonsondergang niet half zo indrukwekkend waren als ze in werkelijkheid zijn
Maar wie houdt nu wie voor de gek. Ik kan niet meer zonder, ben opnieuw veroverd door haar schoonheid, haar geur, de muziek die haar golven maakt , de heerlijke zeebries die langs onze gezichten waait, zonsopgang en zonsondergang. Weer verliefd geworden op haar leven.
En soms voelt het of mijn liefde niet beantwoord wordt, nooit zal ik haar terug kunnen geven wat zij mij geeft, zoveel gevoel van vrijheid.
Haar rust,
En ook haar woeste kant.
Haar zachtheid, haar vrijgevigheid.
En nu kan ik met zekerheid stellen dat ze mij voor altijd veroverd heeft.
Omdat ik aan de Mediterráneo zee geboren ben.
Leave a Comment